BAĞLA EŞEĞİNİ SİKKEYE

Çanaklar kırılarak

Satılmaz...

Kârlı işler ara.

Sırtında kambur

Yün çırpar

Avradın Zâra.

Acıkan çocukların

Yem bekleyen hayvanların

Düşündürmesin seni...

Geçmedi Bor’un pazarı

Bağla eşeğini sikkeye;

Para kazanacaksın,

Gitmeyeceksin Niğde’ye...

Umutsuz kalma

Pazar meydanlarında...

Müşterilerin duysun sesini,

“Halil yine gelmiş...” desinler.

Dallarından koparılmış

Elmalarından sat,

Buz gibi yesinler...

Geçmedi Bor’un pazarı

Bağla eşeğini sikkeye;

Satacaksın malını

Para kazanacaksın,

Gitmeyeceksin Niğde’ye...

Seni üzmesin

Vurdumduymazlıklar...

Hileli işler,

Cambazlıklar...

Bırak bunları

Bir kenara,

Kafanı yorma...

Geçmedi Bor’un pazarı

Bağla eşeğini sikkeye;

Satacaksın malını

Para kazanacaksın,

Gitmeyeceksin Niğde’ye...

Üzeyir Lokman ÇAYCI

Bor, 09.05.2000

LE MARCHE DE BOR EST ENCORE LA

ATTACHE TON ANE A L’ARGENT...

On ne vend pas

Les poteries cassées...

Cherche des affaires rentables.

Sa bosse sur son dos

Elle bat de la laine

Ta femme Zâra.

Que tes enfants affamés

Et tes animaux en attente de fourrage

Ne te rendent pas pensif...

Le marché de Bor est encore là

Attache ton âne à l’argent

Tu vendras ta marchandise

Tu gagneras de l’argent,

Tu n’iras pas à Niğde...

Ne reste pas sans espoir

Sur les places de marché...

Que tes clients entendent ta voix;

Qu’ils disent “Halil est encore venu...”

Vends tes pommes

Arrachées à leurs branches,

Qu’ils les mangent à fond...

Le marché de Bor est encore là

Attache ton âne à l’argent

Tu vendras ta marchandise

Tu gagneras de l’argent,

Tu n’iras pas à Niğde...

Que les indifférences

Ne te chagrinent pas…

Les affaires truquées,

Et les acrobaties

De toutes sortes

Laisse tout cela

D’un côté,

Ne fatigue pas la tête…

Le marché de Bor est encore là

Attache ton âne à l’argent

Tu vendras ta marchandise

Tu gagneras de l’argent,

Tu n’iras pas à Niğde...

Üzeyir Lokman ÇAYCI

Bor – le  09.05.2000

Traduit par Yakup YURT

NDTR : Une explication s’impose.

Niğde est une préfecture en Turquie et Bor

Est une sous-préfecture dépendant de Niğde.

The Marketplace Still
Attaches Your Fool To Money

One does not sell
broken pottery,
look for profitable business.
A hump on her back
your wife Zâra
beats the wool

Let your hungry children
and your animals that wait for fodder
not cause you to brood;
the marketplace is always there
attaching your soul to money.
You sell your merchandise,
you make money,
you will not go to Nigde...

You remain without hope
in the marketplace.
Your customers hearing your voice
say "Halil is still here..."
Sell your apples
snatched from their branches
hope they are all eaten;
the marketplace is still there
attaching your soul to money.
You sell your merchandise,
you make money,
you will never go to Nigde...

Let indifference
not change you,
the shenanigans
and acrobatics
of all sorts -
let all that
from one direction
not tire your mind.
The marketplace is always there
attaching your soul to money.
You sell your merchandise,
you make money,
you will never go to Nigde...

Üzeyir Lokman ÇAYCI

Traduit par Yakup YURT en français
French free verse translated into English free verse
by Joneve McCormick

NDTR: Nigde is a prefecture of Turkey
and Bor is a sub-prefecture of Nigde.

El mercado de Bor, siempre allá,
amarra tu asno al dinero

No se vende alfarería quebrada:
Busca los negocios rentables.
Con la espalda gibosa,
tu esposa Zara hilvana la lana.
No permitas que tus hijos famélicos
y tus animales ansiosos de forraje
te produzcan pesar.
La plaza del mercado de Bor, siempre allá,
amarra tu asno al dinero.
Vende la mercancía,
gana dinero:
No vayas a Niğde…

No pierdas la esperanza
en la plaza del mercado de Bor.
Que oyendo tu voz,
los compradores digan:
“Halil aún sigue aquí…”
Véndeles las manzanas arrancadas de las ramas:
Ellos las consumirán todas.

La plaza del mercado de Bor, siempre allá,
amarra tu asno al dinero.
Vende la mercancía,
Gana dinero:
No vayas a Niğde…

No dejes que la indiferencia te consuma,
haz a un lado los negocios trucados,
no permitas más que las acrobacias de toda suerte
fatiguen tu mente.
La plaza del mercado de Bor, siempre allá,
amarra tu asno al dinero.
Vende la mercancía,
gana dinero:
No vayas a Niğde…

Üzeyir Lokman ÇAYCI
Este poema ha sido escrito por Üzeyir Lokman ÇAYCI ,
originalmente en turco.
Traducido al español por Manuel Guillermo Ortega,
a partir de las versiones inglesa y francesa.

NOTA: Niğde es una prefectura en Turquía

y Bor una sub-prefectura dependiente de Niğde.

¤  dimanche 12 juin 2011 16:32

yusuf eradam  :   yeradam@yahoo.com

Konu :   LE MARCHE DE BOR EST ENCORE LA ATTACHE TON ANE A L'ARGENT

Bor'lu biri olarak bu iletiye çok sevindim, mutlandım Üzeyir Bey. Hem şiir, hem de çevirileri harika olmuş. Elma bağlarının İtalyan şirketlere satıldığını, bağ sahiplerinin de ırgat olarak çalışıp kendi yetiştirdikleri elmalardan yiyemediklerini duymuş çok üzülmüştüm. Umarım gerçeklik payı yoktur.

Sevgiler

illustrations (Resim) : Üzeyir Lokman ÇAYCI

BAĞLA EŞEĞİNİ SİKKEYE

Çanaklar kırılarak

Satılmaz...

Kârlı işler ara.

Sırtında kambur

Yün çırpar

Avradın Zâra.

Acıkan çocukların

Yem bekleyen hayvanların

Düşündürmesin seni...

Geçmedi Bor’un pazarı

Bağla eşeğini sikkeye;

Para kazanacaksın,

Gitmeyeceksin Niğde’ye...

Umutsuz kalma

Pazar meydanlarında...

Müşterilerin duysun sesini,

“Halil yine gelmiş...” desinler.

Dallarından koparılmış

Elmalarından sat,

Buz gibi yesinler...

Geçmedi Bor’un pazarı

Bağla eşeğini sikkeye;

Satacaksın malını

Para kazanacaksın,

Gitmeyeceksin Niğde’ye...

Seni üzmesin

Vurdumduymazlıklar...

Hileli işler,

Cambazlıklar...

Bırak bunları

Bir kenara,

Kafanı yorma...

Geçmedi Bor’un pazarı

Bağla eşeğini sikkeye;

Satacaksın malını

Para kazanacaksın,

Gitmeyeceksin Niğde’ye...

Üzeyir Lokman ÇAYCI

Bor, 09.05.2000

LE MARCHE DE BOR EST ENCORE LA

ATTACHE TON ANE A L’ARGENT...

On ne vend pas

Les poteries cassées...

Cherche des affaires rentables.

Sa bosse sur son dos

Elle bat de la laine

Ta femme Zâra.

Que tes enfants affamés

Et tes animaux en attente de fourrage

Ne te rendent pas pensif...

Le marché de Bor est encore là

Attache ton âne à l’argent

Tu vendras ta marchandise

Tu gagneras de l’argent,

Tu n’iras pas à Niğde...

Ne reste pas sans espoir

Sur les places de marché...

Que tes clients entendent ta voix;

Qu’ils disent “Halil est encore venu...”

Vends tes pommes

Arrachées à leurs branches,

Qu’ils les mangent à fond...

Le marché de Bor est encore là

Attache ton âne à l’argent

Tu vendras ta marchandise

Tu gagneras de l’argent,

Tu n’iras pas à Niğde...

Que les indifférences

Ne te chagrinent pas…

Les affaires truquées,

Et les acrobaties

De toutes sortes

Laisse tout cela

D’un côté,

Ne fatigue pas la tête…

Le marché de Bor est encore là

Attache ton âne à l’argent

Tu vendras ta marchandise

Tu gagneras de l’argent,

Tu n’iras pas à Niğde...

Üzeyir Lokman ÇAYCI

Bor – le  09.05.2000

Traduit par Yakup YURT

NDTR : Une explication s’impose.

Niğde est une préfecture en Turquie et Bor

Est une sous-préfecture dépendant de Niğde.

The Marketplace Still
Attaches Your Fool To Money

One does not sell
broken pottery,
look for profitable business.
A hump on her back
your wife Zâra
beats the wool

Let your hungry children
and your animals that wait for fodder
not cause you to brood;
the marketplace is always there
attaching your soul to money.
You sell your merchandise,
you make money,
you will not go to Nigde...

You remain without hope
in the marketplace.
Your customers hearing your voice
say "Halil is still here..."
Sell your apples
snatched from their branches
hope they are all eaten;
the marketplace is still there
attaching your soul to money.
You sell your merchandise,
you make money,
you will never go to Nigde...

Let indifference
not change you,
the shenanigans
and acrobatics
of all sorts -
let all that
from one direction
not tire your mind.
The marketplace is always there
attaching your soul to money.
You sell your merchandise,
you make money,
you will never go to Nigde...

Üzeyir Lokman ÇAYCI

Traduit par Yakup YURT en français
French free verse translated into English free verse
by Joneve McCormick

NDTR: Nigde is a prefecture of Turkey
and Bor is a sub-prefecture of Nigde.

El mercado de Bor, siempre allá,
amarra tu asno al dinero

No se vende alfarería quebrada:
Busca los negocios rentables.
Con la espalda gibosa,
tu esposa Zara hilvana la lana.
No permitas que tus hijos famélicos
y tus animales ansiosos de forraje
te produzcan pesar.
La plaza del mercado de Bor, siempre allá,
amarra tu asno al dinero.
Vende la mercancía,
gana dinero:
No vayas a Niğde…

No pierdas la esperanza
en la plaza del mercado de Bor.
Que oyendo tu voz,
los compradores digan:
“Halil aún sigue aquí…”
Véndeles las manzanas arrancadas de las ramas:
Ellos las consumirán todas.

La plaza del mercado de Bor, siempre allá,
amarra tu asno al dinero.
Vende la mercancía,
Gana dinero:
No vayas a Niğde…

No dejes que la indiferencia te consuma,
haz a un lado los negocios trucados,
no permitas más que las acrobacias de toda suerte
fatiguen tu mente.
La plaza del mercado de Bor, siempre allá,
amarra tu asno al dinero.
Vende la mercancía,
gana dinero:
No vayas a Niğde…

Üzeyir Lokman ÇAYCI
Este poema ha sido escrito por Üzeyir Lokman ÇAYCI ,
originalmente en turco.
Traducido al español por Manuel Guillermo Ortega,
a partir de las versiones inglesa y francesa.

NOTA: Niğde es una prefectura en Turquía

y Bor una sub-prefectura dependiente de Niğde.

¤  dimanche 12 juin 2011 16:32

yusuf eradam  :   yeradam@yahoo.com

Konu :   LE MARCHE DE BOR EST ENCORE LA ATTACHE TON ANE A L'ARGENT

Bor'lu biri olarak bu iletiye çok sevindim, mutlandım Üzeyir Bey. Hem şiir, hem de çevirileri harika olmuş. Elma bağlarının İtalyan şirketlere satıldığını, bağ sahiplerinin de ırgat olarak çalışıp kendi yetiştirdikleri elmalardan yiyemediklerini duymuş çok üzülmüştüm. Umarım gerçeklik payı yoktur.

Sevgiler

illustrations (Resim) : Üzeyir Lokman ÇAYCI

TACİZ

Üzeyir Lokman ÇAYCI

« Kurallı yaşamak katı yasaklamalardan geçer… Güçlülük kadın olmakla değişmez… Yetkimi hoşgörüsüz ve sürekli bir şekilde kullanmalıyım… » Ağzının içinde mırıldandığı bu sözlerden sonra bayan idarecinin gözleri irileşmişti. Sekreterine, rahatsız edilmemesini, söyledi. Bilgisayarıyla bir şeyler yazmaya koyuldu. Adeta yazdıklarıyla yelpazeleniyordu. Gözleri zaman zaman tek noktada kalıyor, kelimeler üzerinde üç boyutlu kurgular arıyordu. Aradan iki saat geçmişti. Ki içinde bir tek sevgi sözcüğü bulunmayan, siyasi parti duyurusunu veya sendika bültenini andıran yazısına son noktayı koydu. Altına ; ismini, unvanını ve tarih yazmayı unutmadı. İmzasını da attıktan sonra, « zorlamalarıma karşı direnmenin güçlüğü yakında anlaşılacaktır... » diyerek telefona sarıldı. El kol işaretleriyle, konuşması buğulu camlar arkasında akislendi.

Birkaç dakika sonra, saçları ağarmış bir işçisi, endişeyle kapıyı tıkırdattıktan sonra içeriye girdi. Titreyen eline tutuşturulan mektubu aldı. Geri adımlarla dışarıya çıktı. Fazla vakit kaybetmeden, telaşla kendisine yazılanları okudu. Alın terlerini sildikten sonra derin derin nefes aldı. Bir ülkede « yabancı olmanın olumsuzluklarını » düşündü.

İç çekişleri akşamüstü evine de yansıdı. Babalarının kucağında günün gerginliğini atmak isteyen çocuklarının mahzun halleri onun kederini katmerleştirmişti.

Gece yarısı acılar kalbine yüklendi. Ambulansla hastahaneye kaldırıldı. Ve orada öldü.

Kendisini sevenler onu morgta ziyaret ettiler. Hanımı hayatının yönünü değiştiren soğuk rüzgârların şeklini anlatmaya çalışırken gözyaşlarını tutamıyordu. Çocuklarını geleceğe hüzünle taşıyacak bir başlangıçtan haberleri olmayanlar yarın onları nasıl karşılacaklardı ?

Olay unutulmuştu. Birkaç ay sonra, aynı işyerindeki yetkili bayan « etkinliğin sürekliliği yargılayıcılıktan geçer…Psikolojik yöntemlerle, kesintisiz yabancılarla mücadeleyi sürdürmek benim görevim olmalı…Güçlülük kadın olmakla değişmez… »

Ağzının içinde mırıldandığı bu sözlerden sonra bilgisayarıyla bir şeyler yazmaya koyuldu. Bayan sekreterine de rahatsız edilmemesini söyledi. Yazdıklarıyla âdeta yelpazeleniyordu.

Mektubuna son noktayı koyduktan sonra, altına ; ismini, unvanını ve tarih yazmayı da unutmadı. İmzasını da attıktan sonra :

« Her şeyin başlangıcında sonuca ait izler vardır... Geçmiştekilerin unutulması işimi kolaylaştıracaktır... » diyerek telefona sarıldı. Konuşmaları buğulu camlar arkasında akislendi.

Kapıyı tıkırdatarak içeriye giren işçisinin eline yazdığı mektubu tutuşturdu. İşçisi geri adımlarla dışarı çıkarken, o gerindi. Rahatlamış bir hali vardı. Bekleme dönemi başlamıştı.

İşçisi önce derin nefes aldı. Sonra, kendisine verilen mektubu açmadan ikiye katlayarak cebine koydu. Kulaklarına ambulans sirenlerinin sesleri gelmeye başladı.Kendisini hastahanede ve morgta hissetti. Bir gölge gibi, onun duyguları gelişirken aile hayatına yansıyan huzursuzluklar başkalarınca hiç farkedilmedi.

İnsan hakları bildirgeleri bulunan duvarlarda tenzilatlı satış ilanları daha çok dikkatleri çekiyordu.

Hüzünler ; evlerde ağıt, iş yerlerinde huzursuzluk, yüreklerde burukluk halinde yansırken, televizyonlarda kovboy filmleri gösteriliyordu.

Paris, 20.12.1998

LE HARCELEMENT

Par  Üzeyir Lokman ÇAYCI
Traduit du turc par Yakup YURT

« Vivre strictement réglé passe par des interdictions rigides… La puissance ne change pas parce qu’on est femme…Je dois me servir de mon pouvoir sans tolérance et de façon permanente… » Après ces paroles qu’elle murmurait dans sa bouche, les yeux de l’administratrice étaient devenus plus gros.
Elle a demandé à sa secrétaire qu’on ne la dérange pas. Elle s’est mis à écrire des choses sur son ordinateur. On dirait que ce qu’elle écrivait lui servait d’éventail. Ses yeux se fixaient de temps à autre sur un point et elle cherchait des fictions à trois dimensions sur les mots.
Deux heures venaient de s’écouler. Et elle a mis le point final à son texte qui ne contenait pas un seul mot d’affection et qui ressemblait à un communiqué de parti politique ou à un bulletin syndical. En bas de page, elle n’a pas oublié de mettre son nom, son titre et la date. Après avoir y apposé sa signature également, elle a pris le téléphone en grommelant « on comprendra bientôt la difficulté de résister à mon autorité ».
Dans des gestes de mains et de bras, ses paroles provoquaient un écho derrière les vitres embuées.
Après quelques minutes, après avoir frappé à la porte avec beaucoup de crainte, un de ses ouvriers aux cheveux grisés est entré dans son bureau. Il a pris l’enveloppe tendue à sa main tremblante. Il est sorti à reculons. Sans perdre trop de temps, il a lu la lettre dans la panique. Après avoir essuyé la sueur de son front, il a respiré profondément. Il a pensé « aux inconvénients d’être étranger » dans ce pays.
Ses soupirs l’ont également suivi le soir dans sa maison. Son chagrin venait d’être amplifié par l’air triste de ses enfants qui voulaient se débarrasser du stress quotidien sur les genoux de leur père.
En pleine nuit, les douleurs étaient d’attaque contre son cœur. Il a été transporté à l’hôpital en ambulance. Et il y a perdu la vie.
Ceux qui l’aimaient sont allés le voir à la morgue. Pendant qu’elle essayait de raconter la forme des vents glacés qui avait modifié l’orientation de son existence, son épouse ne parvenait pas à maîtriser ses larmes. Ceux qui ne savaient rien d’un début portant ses enfants attristés vers le futur, comment allaient-ils les accueillir demain ?
L’événement avait été oublié. Quelques mois après, l’administratrice du même lieu de travail se disait que « la durabilité de l’efficacité passe par un discours normatif…Ma mission est de poursuivre sans cesse ma lutte contre les étrangers par des moyens psychologiques… La puissance ne change pas parce qu’on est  femme… »
Après ces paroles qu’elle murmurait dans sa bouche, elle s’est mis à écrire des  choses sur son ordinateur. Elle a demandé à sa secrétaire qu’on ne la dérange pas. On dirait que ce qu’elle écrivait lui servait d’éventail.
Après avoir mis le point final à son texte, en bas de page, elle n’a pas oublié de mettre son nom, son titre et la date. Après avoir y apposé sa signature également, elle a pris le téléphone en grommelant : « Au commencement de chaque chose, il y a des traces relatives à la finalité…L’oubli du passé me facilitera la tâche… » Ses paroles provoquaient un écho derrière les vitres embuées.

Elle a donné la lettre qu’elle venait d’écrire à son ouvrier entré après avoir frappé à sa    porte. Pendant que l’ouvrier sortait à reculons,  elle s’étirait. Elle  avait l’air détendu. La période d’attente venait de commencer.
Son ouvrier a d’abord respiré profondément. Ensuite, sans ouvrier l’enveloppe qui lui était remise, il l’a pliée en deux et l’a mis dans sa poche. Les voix de sirènes d’ambulances arrivaient à ses oreilles. Il s’est senti à l’hôpital et à la morgue. Au moment où ses sentiments se développaient, comme une ombre, les autres n’ont rien aperçu des inquiétudes engendrées dans sa vie familiale.
Sur les murs où il y avait des slogans sur les droits de l’homme, les affiches de vente à prix réduit attiraient plus l’attention des gens.
Alors que les tristesses se faisaient sentir comme complainte dans les maisons, inquiétude sur les lieux de travail et amertume dans les cœurs, les chaînes de télévision programmaient des films western.

Paris, le 20.12.1998

MOLESTATION

by Üzeyir Lokman ÇAYCI

 Translated by Fide ERKEN and  by  Anne PROULX

 “Hard prohibitions are necessary in order to live systematically... Strength isn’t affected by being a woman... I must use my authority continuously, even though it may seem insensitive to others....” The eyes of the female administrator widened after she murmured these words to herself.

She told her secretary not to be disturbed and began typing on her computer. She was almost frantic with excitement over the things she wrote. Sometimes her eyes stayed fixed at one point and she was envisioning three dimentional fiction from the words.

Two hours passed.  She put the last period on her article, which resembled a political party announcement or a syndicate bulletin and bore no feeling or empathy. She remembered to write her name, title and date at the end.  After signing, she picked up the phone and said,  “ The difficulties of the opposition against my authority will simply have to be understood."

 Her talk, complete with gestures, was reflected upon behind the misty glass.  A few minutes later, a white-haired worker entered the room after knocking.  He held the letter bestowed upon him. With a trembling hand, he went down the back steps, and read the letter quickly.  He took a deep breath after wiping his sweat from his forehead and thought about the negative aspects of being a foreigner in a strange country.

His anxiety continued at home that evening. Watching his children wanting to sit on his lap to get rid of their own day’s troubles doubled his pain. That night he had chest pains and was taken to the hospital by an ambulance, where he died.

His loved ones visited his body in the morgue. His wife wasn’t able to stop her tears while she tried to speak of the cold winds that had changed the direction of their lives.  How could their children be greeted in the future if no one knew of their heritage?

The event was forgotten.  A few months later, the woman in the same work place said,   “Continued effectiveness requires judgement... It must be my duty to continue struggling with foreigners using the best psychological methods... My strength isn’t affected by being a woman.”

She began typing on her computer after murmuring these words to herself and told her secretary not to be disturbed. She was again excited over the things she wrote. She remembered to write her name, title and date below her letter after she put the last period.  After signing “Traces from the beginnings of everything reach to the end; forgetting things from the past  will make my job easier...”, she said and picked up the phone.  Her talk was reflected upon behind the misty glass.  She handed the letter to her worker who entered the room after knocking  on the door. She stretched out, relaxed, as her worker was going down the back steps. The waiting began...

Her worker took a deep breath at first. Then he folded the letter into his pocket. Sirens sounded in his ears. He felt as if he had died. Nobody noticed the disturbance reflected in his family life as his feelings closed down. Sales advertisements at reduced prices were given more attention than human rights declaration on the walls. 

illustrations (Resim) : Üzeyir Lokman ÇAYCI

Kendileri çalıp, kendileri oynayanlar

Etliyle… sütlüyle… tatlıyla beslenenler

Bilemezler senin kıymetini.

Taş çatlasa da onlara açtıramazsın

Çiftliklerinin pencerelerini…

İlgi alanlarında senin gibiler yok

Sen yoksun…

Bunu anlamalısın artık

Zaman ayıramazlar sana!

Onların gözleri hep yukarılarda

Bel büküp

Gerdan kırarken

Padişaha... sultana

Seni tanırlar mı hiç?

İşin aslını sorarsan

İplerinin uçları

Başkalarının ellerinde

Onların kendilerini kral zannetmelerine

Sen hiç aldırma!

Boş umutlarla

Yersiz beklentilerle

Seni insan yerine

Koymalarını  bekleme...

Kapalı kapıların adamlarına

Yüzlerce mektup yazsan

Görüşmek ya da konuşmak istesen

Tek bir cevap dahi alamazsın...

Aman ha dikkatli ol

Üstüne üstlük

Şımartırsın onları

Kendilerini bir şey zannederek

Tepeden bakarlar sana!

Onlar birbirlerinin sırtlarını

Sıvazlamayı severler…

Sana sadece

Konuştuklarını "imrene imrene" dinlemek

Yazdıklarını "göklere çıkararak" övmek

Yaptıklarını "alkışlarla" ödüllendirmek düşer...

Zaman kaybedip

Başka şeyler düşünerek

Kendini oyalama.

Üzeyir Lokman ÇAYCI

Paris, 20.06.2007

Ceux qui dansent au rythme de leur propre musique

Ceux qui se nourrissent de viandes…de produits laitiers…de desserts

Ne peuvent t'estimer à ta juste valeur.

Même si la pierre se fendait, tu ne peux pas leur faire ouvrir

Les fenêtres de leur ferme…

Des gens comme toi ne font pas partie de leur centre d'intérêt

Tu n'existes pas…

Dorénavant tu dois savoir

Qu'ils n'ont pas de temps à te consacrer!

Ils ont les yeux fixés toujours vers le haut

Pendant qu'ils s'inclinent

Avec un sourire au dessus de leur double menton

 Devant le souverain… le sultan

Crois-tu un seul instant qu'ils te reconnaissent?

Si tu me demandes mon avis à ce sujet

C'est que les bouts de leur ficelle

Sont aux mains d'autrui

Ne te formalise point du fait

Qu'ils se prennent pour des rois!

Avec des espoirs vains

Et des attentes mal placées

N'attends pas d'eux

Qu'ils te considèrent comme un homme…

Même si tu écris des centaines de lettres

Aux hommes des portes fermées

Dans le but de les voir ou de leur parler

Tu ne recevras même pas une seule réponse…

Méfie-toi, sois attentif

Par-dessus tout

Tu leur permettras d'avoir des airs hautains

En se croyant importants

Ils te regarderont avec dédain!

Ils aiment bien se caresser

Le dos les uns des autres…

Il ne reste plus

Qu'à écouter leurs conversations "avec admiration"

A vanter leurs écrits "exagérément"

A récompenser leurs faits "par applaudissement"…

Ne perds pas de temps

Et ne t'occupe pas

En pensant à autres choses.

Üzeyir Lokman ÇAYCI

Paris, le 20.06.2007

Traduit du turc par : Yakup YURT ©

Those who dance to the rhythm of their own music

Those who nourish themselves on meats, dairy products and desserts

Cannot estimate you at your fair value.

Even if stone cracked, you cannot make them open

The windows of their farm …

People like you are not included in their center of interest

You do not exist …

Hereafter you must know

That they do not have time to bless you!

Their eyes are always fixed from above you

While they bow

With smiles above their double chins

Before the sovereign...the sultan.

Do you think for an instant that they acknowledge you?

If you ask my opinion on this subject

It is because the ends of their twine

Are in the hands of other people.

Don't take exception to the fact

That they are taken for kings!

Do not wait for them

In the wrong places

Vainly hoping

They will consider you a man …

Even if you write hundreds of letters

To these men of the closed doors

Intending to see or speak to them

You will not receive a single response …

Be wary and attentive;

Above everything

Allow them their haughty airs.

By thinking themselves important

They will look at you scornfully!

They well like fondling

Each others' backs …

It is no longer to the point

To listen to their dialogues "with admiration"

To extol their writings "enthusiastically"

To reward their facts "by clapping" …

Do not waste your time 

Or put your attention here …

Think of other things.

 by Uzeyir Lokman CAYCI

Paris,  20.06.2007

Traduit par by Yakup YURT en français

French free verse translated into English free verse

by Joneve McCormick

Per chi danza al ritmo della propria musica

Questa poesia mi è arrivata da poco  dal poeta e artista Turco Üzeyir Lokman ÇAYCI del quale nel mio sito Arte e Letteratura ho presentato alcune opere e ho tradotto dal francese alcune sue poesie, inedite per l' Italia Quella che vedete è la versione francese a cura di Yakup Yurt. che ne cura la diffusione in Francia, presto sarà affiancata dalla mia traduzione. Intanto ringrazio l'Autore dei bei versi e considero l'invio un grande onore, invito tutti a leggerli con molta attenzione.....
Aggiungo che poche cose sono più belle delle amicizie tra artisti lontani, che non si conoscono, di persona, che hanno comunicato e comunicano con le loro opere.....  forse a loro troppe parole non servono....
Merci

Arturo Ferrara
lab artfer Torino Italia

http://artemidoro.splinder.com/

Merci Arturo Ferrara lab artfer

Torino, Italia

http://www.graffinrete.it/antologia/autore.php?a=195

Chi danza al ritmo della sua musica

Chi mangia carne.... derivati del latte e dessert
non può  apprezzare il tuo  valore
Anche se la pietra si incrinasse
tu non potrai far  aprire finestre alla loro durezza di cuore
Persone come te non fanno parte
dei loro interessi
tu non esisti
d'ora in poi devi sapere
Che non hanno tempo da dedicarti!
Hanno gli occhi sempre rivolti verso l'alto
Mentre s'inchinano
con un sorriso sotto il loro doppio mento
davanti al potente.... il sultano
Per un solo momento credi ti riconoscano?
se mi chiedi al riguardo un parere
è che i i fili dei loro destini
sono nelle mani di altri
Non ti formalizzare
che si considerino dei re
Con vane speranze
e aspettative mal riposte
non pensare che ti considerino come uomo
Anche se tu scrivi centinaia di lettere
agli uomini dagli animi chiusi
con l'intento di di vederli ,di parlar loro
Non riceverai una sola risposta
Diffida, stai attento
soprattutto gli permetterai di avere un aria altezzosa
credendosi importanti
ti guarderanno con sdegno!
Amano carezzarsi
l'un l'altro le schiene

Non rimane che
ascoltare ammirati le loro conversazioni
magnificare i loro scritti
gratificare le loro azioni
con applausi
non perdere tempo
non occupartene....
Pensando ad altre cose.

Üzeyir Lokman ÇAYCI
Paris, 20.06.2007
Traduit du turc par : Yakup YURT ©
libera traduzione italiana
 di Arturo Ferrara
per QDA © lab artfer Torino

 Diejenigen, die zum Rhythmus ihrer eigenen Musik tanzen

Diejenigen, die sich auf Fleisch, Milchprodukten und Nachtischen nähren
Kann nicht Sie auf Ihren schönen Wert veranschlagen.
 
Selbst wenn Stein krachte, können Sie nicht sie lassen sich öffnen
Die Fenster ihres Bauernhofes …
Leute wie Sie werden in ihr Hauptinteresse nicht eingeschlossen
Sie existieren nicht …
Nachher müssen Sie wissen
Dass sie Zeit nicht haben, um Sie zu segnen!
 
Ihre Augen werden Sie immer von oben befestigt
Während sie sich den Bogen führen
Mit Lächeln über ihren doppelten Kinnen
Vor dem souveränen ... der Sultan.
Denken Sie seit einem Moment, dass sie Sie anerkennen?
 
Wenn Sie meine Meinung auf diesem Thema fragen
Es ist weil die Enden ihrer Schnur
Sind in den Händen anderer Leute.
Geben Sie an der Tatsache nicht Anstoß
Dass sie für Könige genommen werden!
 
Warten Sie auf sie nicht
In den falschen Plätzen
Vainly Hoffen
Sie werden über Sie ein Mann berücksichtigen …
 
Selbst wenn Sie Hunderte von Literatur schreiben
Diesen Männern von geschlossenen Türen
Beabsichtigen, zu sehen oder mit ihnen zu sprechen
Sie werden einen einzelnen r nicht erhalten.
 
Üzeyir Lokman ÇAYCI
Übersetzt von englischer freier Verse
durch Adam Henry Carrière ©

A ETE PUBLIE DANS :

YER ALDIĞI YAYINLAR  :

¤ Saraba Magazine, March 5, 2010, Page 16,17

¤ Flum - tidskrift för poesi N°23, 2010, Page : 16, 17, ISSN 1404-2916 (Sweden) 

¤ Amulet, February, 2011- Volume 8, Number 62 (USA)